Η έλλειψη αμοιβαίας αλληλεπίδρασης παιδιού και γονέα στα πρώτα παιχνίδια, η απουσία βλεμματικής επαφής και η απουσία κοινής εστίας προσοχής (δεν κοιτούν το ίδιο ερέθισμα παιδί και γονέας), όταν το παιδί δεν μπορεί να κάνει και να μάθει κάποια πράγματα μόνο του, όταν δεν μπορεί να απαντήσει στις ομιλίες των γονέων του, όταν δεν επεξεργάζεται τα ερεθίσματα, είναι από τα πρώτα σημάδια που <<κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου>>.
Άλλα ανησυχητικά χαρακτηριστικά συμπεριφοράς του παιδιού είναι:
- Δεν ανταποδίδει χαμόγελο.
- Δε γνέφει στη λέξη <<γειά>>.
- Δε δείχνει.
- Μοιάζει άλλοτε να ακούει και άλλοτε όχι.
- Δεν ανταποκρίνεται στο όνομά του.
- Αργεί να μιλήσει για πρώτη φορά.
- Είναι <<στον κόσμο>> του, παίζει μόνο του.
- Δεν ενδιαφέρεται για τους άλλους, τους αγνοεί.
- Περπατά στα δάχτυλα.
- Κάνει παράξενες, ασυνήθιστες κινήσεις.
- Προσκολλάται σε αντικείμενα και δεν τα αποχωρίζεται.
- Βάζει αντικείμενα στην σειρά και αυτό το παιχνίδι μπορεί να το κάνει για ώρες.
- Λέει ακατάληπτες λέξεις ή επαναλαμβάνει άσκοπα ομιλίες τρίτων.
- Έχει ευαισθησία σε ήχους, υφές, γεύσεις, χρώματα, θερμοκρασίες.
- Είναι υπερκινητικό.
- Δεν κάνει συμβολικό παιχνίδι, δεν μιμείται.
Σύμφωνα με την I.Cohen (2004), τα χαρακτηριστικά που διερευνώνται σε παιδιά μικρότερα των τριών ετών είναι:
- Έλλειψη βλεμματικής επαφής.
- Έλλειψη συμβολικού και κοινωνικού παιχνιδιού.
- Διαταραχές στην κινητική ανάπτυξη.
- Έλλειψη χειρονομιών δειξίματος.
Αν παρατηρήσουμε τέτοιες συμπεριφορές δεν διστάζουμε, ούτε απωθούμε το πρόβλημα (ίσως να υπάρχει). Είναι σημαντικό να κλείσουμε άμεσα ραντεβού για εξέταση σε κάποιον αναπτυξιολόγο , για να μην χαθεί πολύτιμος χρόνος. Στη περίπτωση που το παιδί εμπίπτει στο φάσμα του αυτισμού και η παρέμβαση ξεκινήσει έγκαιρα, τότε το μέλλον του παιδιού μπορεί να αλλάξει.
