Ένας εναλλακτικός τρόπος παρέμβασης σε μαθητές με μαθησιακές δυσκολίες είναι η εκμάθηση ενός μουσικού οργάνου. Οι έρευνες που έχουν γίνει σε αυτόν τον τομέα καταδεικνύουν ότι η μουσική μπορεί να βοηθήσει τα παιδιά με δυσλεξία. Πιο συγκεκριμένα, ο Nicholson (1972) μελέτησε παιδιά ηλικίας 6-8 ετών που είχαν χαρακτηριστεί ως «αργοί αναγνώστες».

Μία θεραπευτική διαδικασία απαιτεί την ύπαρξη ανθρώπων με συγκεκριμένες γνώσεις αλλά και μία συνεχή θέληση για μάθηση και συμμετοχή. Η εξατομικευμένη παρέμβαση που μπορεί να υπάρξει τόσο σε ατομικά όσο και ομαδικά προγράμματα χρειάζεται, πολλές φορές, μία πιο ολοκληρωμένη και πολύπλευρη προσέγγιση.

Το ζήτημα της δυσλεξίας απασχολεί την επιστημονική κοινότητα εδώ και πολλές δεκαετίες. Πρόκειται για τη δυσκολία του ατόμου στην εκμάθηση και κατάκτηση των μηχανισμών της ανάγνωσης και γραφής, παρά το φυσιολογικό νοητικό του επίπεδο, την απουσία αισθητηριακών προβλημάτων και τις ίσες ευκαιρίες για εκπαίδευση.

Σημαντικό ρόλο στην εκπαίδευση του παιδιού, πέρα από το σχολείο, διαδραματίζουν και οι γονείς. Καλούνται να υποστηρίξουν και να βοηθήσουν τα παιδιά τους στη μελέτη στο σπίτι. Δεν είναι λίγες όμως οι φορές που αυτή η βοήθεια δημιουργεί προβλήματα και γεννά ερωτήματα στους γονείς για το πώς και μέχρι πότε είναι σωστό να βοηθούν τα παιδιά τους να προετοιμαστούν για την επόμενη μέρα στο σχολείο.

Ως ενήλικες πολλές φορές έχουμε την άποψη ότι τα παιδιά ζουν σε έναν κόσμο ανέμελο, απαλλαγμένο από στεναχώριες και άγχος. Άποψη που φυσικά δεν ισχύει. Στην πραγματικότητα ισχύει το ακριβώς αντίθετο.